Clik here to view.
Post-Atheïst
COLUMN - Het fijne aan Pasen is dat het op een gegeven moment weer voorbij is. Er is geen christelijk feest dat nog ergerlijker is.
Om te beginnen zenden de EO en de KRO “The Passion” uit, gezongen door celebrities, omdat die extra publiciteit genereren. Het is evangelisatie met hedendaagse middelen en dat mag, maar het is, zoals ook door Prediker werd geconstateerd, tandeloos. Als je écht aandacht wil vragen voor het menselijk lijden, doe dan iets rond de executie van Muath al-Kasasbeh. Maar dáár krijg je geen miljoenenpubliek mee: dat zouden we immers smakeloos vinden. Dat de EO en de KRO met The Passion wél drie-en-een-half miljoen kijkers trekken, bewijst dat Jezus’ lijden niet meer schokt of aan het denken zet. De twee omroepen geven als signaal af dat het christendom nog slechts een cultureel dingetje is, een variéténummer. Je moet er iets van weten omdat je anders de schilderijen in het museum niet snapt, maar ontregelend is het niet meer.
Eigenlijk kan ik hetzelfde zeggen van de Matthäus Passion. Ik heb elk jaar weer medelijden met de NOS-cameraploeg die in Naarden moet gaan voxpoppen en het ene na het andere cliché registreert. “Erbarme dich, ik ben er elke keer weer door ontroerd,” hoor je dan, en je weet: zelfs die huilende Noord-Koreaanse nieuwslezers hebben meer authenticiteit in hun pink dan zo’n Naardense Bachliefhebber in z’n hoofd.
Alsof dit nog niet genoeg is, zijn er de kranten. De redacties vinden altijd dat ze “iets met Pasen moeten doen” en komen steeds met dezelfde verhalen. Die Filippijnse masochisten die zich laten kruisigen zijn er elk jaar weer bij, en ook is er elke keer een krant waar men – heel origineel – op het idee komt een arts te vragen wat er nu precies met iemand gebeurt bij een kruisiging. Dit jaar was het de beurt aan Het Parool om het Bob Smalhout te vragen. Heel smaakvol. We vragen immers ook hoe het voelt als je verdrinkt in een Belgisch kanaal of als je ledematen worden afgerukt bij een bomaanslag in Bagdad.
Dat de kranten niet weten wat ze nou eigenlijk met Pasen aan moeten, biedt kansen aan mensen met zogenaamd wetenschappelijk nieuws. Vorig jaar voerde De Volkskrant de Sumerische mythe van Dumuzi op als model voor het lijdensverhaal, want 1000 kilometer en 2000 jaar tussentijd is natuurlijk verwaarloosbaar. Het jaar daarvoor werd beweerd dat Witte Donderdag eigenlijk op woensdag viel en het jaar daarvoor was Jezus een hermafrodiet, aangezien de evangeliën het tegendeel niet beweren. Dit jaar moesten we het doen met de constatering dat de Via Dolorosa in Jeruzalem niet de route is die Jezus heeft afgelegd met zijn kruis. Tja, dat staat in elke reisgids, maar blijkbaar hebben de media nog steeds niet door dat er elk jaar wel een paashoax is.
Hoe zou je, in een seculiere samenleving, nog serieus kunnen schrijven over een religieus feest? De tijd van mierzoete praatjes is gelukkig voorbij, maar we hebben er de kitsch van de Matthäus Passion, de smakeloosheid van Bob Smalhout en kwakhistorisch geneuzel voor teruggekregen.
Lees meer berichten op Sargasso.
